Okul Gazete ve Dergileri

 “Söz uçar, yazı kalır.” denmiştir. Ne güzel denmiştir ki “Edebiyat, bir milletin dilidir.”

            Okul gazeteleri bu iki işlevi de görür. Hem kalıcılık, hem de okula ait dilin ve tefekkürün belgelenmiş halidir.

            Dergi çıkaranlar, yazı yazanlar; bu zevki iyi bilir. Yayımlanmış bir yazınız varsa önce onu keyifle okur ve imzanıza bakarsınız. Çünkü o diğerlerine göre biriciktir. Kimse bu duygunun aksini iddia edemez.

            Okul dergi veya gazetelerindeki yeni imza sahipleri ki bunlar çoğunlukla öğrencilerdir; onlar için ayrı bir paragraf açmaya değer. Onlar için yazılarının veya şiirlerinin yayımlanmış olması, yazının altında veya üstünde isimlerinin bulunması kadar kendilerine keyif verecek o anda bir başka şey bulunmaz. Onlar için bir gurur ve anne babası için ise iftihar vesilesidir.

            Öğrencilerin cesaretlendirilerek ve teşvik edilerek yazı yazmalarını, şiirlerini yayımlamalarını istemek eğitimcilerin öncelikli görevlerinden sayılmalıdır. Çünkü burada bir taşla birkaç kuş vurulmuş olur. Birincisi çocuklara yazmayı teşvik ederek onları edebî sahaya itmiş oluruz. İkincisi çocuğa güvendiğimizi gösteririz. Üçüncüsü kalıcı bir ürün ortaya çıktığı için çocuk onu anılarında sürekli tazeleyecektir. Diğer kazanım ise yazma hevesinin zamanla okuma ihtiyacı doğuracak olmasından çocuğu okumaya teşvik edeceğimizdir. Başka kazanım ise çocuğun özgüven kazanmasına vesile olacağımızdır.

            Büyük yazar ve sanatçıların edebî serüvenlerini incelediğimizde onların da öğrencilik yıllarında şiir veya yazılarının okul gazetelerinde yayımlandığını, bu yayımlanan eserlerin onlara teşvik edici güç kattığını ve bu güç ile cesaretlenip yeteneklerini ortaya koyduklarına şahit oluruz. Böylece yeni bir imza sahibinin edebiyat âlemine kazandıran okul yayımlarının büyük katkısının varlığını görürüz.

Çoğu kez okul gazete ve dergilerini küçümseyen davranışlara rastlarsınız. Okul gazete veya dergisi diyip burun kıvıranlara siz bakmayınız. O sayfalarda ne hünerli eller, ne emekler ve ne zahmetler vardır bilir misiniz? Hangi uykusuz bir gecenin, hangi çileli bir bekleyişin olduğunu sadece o zahmete katlananlar bilir. Emek veren ancak emeğin kıymetini bilir. O minicik imza sahiplerini bulanlar, onların eserlerini inceleyenler, derleyenler, dizgiye götürenler, tek tek sayfalarını inceleyenler, imla hatasını bulup doğrusu için çırpınıp düzeltenler, okul dergisi veya gazetesine uygun olup olmadığına karar verenler, hatta baskı ve cilt parası bulup maliyetini karşılayanlar, bastırıp okula getirenler bilir o zahmeti.

Bütün bu zahmet karşısında beklenen tek şey bir teşekkürdür. Okul müdürünün yazısı, öğretmenlerin yazıları ve geleceğin edebiyatçıları, tarihçileri, fencileri ve büyükleri olarak ilk yazılan eserin büyüklüğü kalplerde güzel bir titreme ve heyecan bırakır. Böylece okul dergisi veya gazetesi ilk yazısı yayımlanmış olanların eserlerini kayıt etmiş olur.